La carta de amor

 La lettre d’amour / The Love Letter

2008 /Two days urban performance & Text in french, german and luxembourgeois

On the 9th and 10th of July 2008 three messengers brought and read a lover letter to the city of Esch-sur-Alzette in Luxemburg.

33, rue Emile Mayrisch. the house of doctor Jeff Erpelding. A woman opens the door-pane, protected by the iron bars of the front door. After the messenger’s declaration she violently shuts the pane.
35, rue Emile Mayrisch. Famille George-Bock. An adolescent opens the door. The young messenger starts reading the love letter. The adolescent listens very carefully to the words of the poem but faced with the expression of equanimity  on the young person’s face, the messenger starts to blush.
39, rue des Remparts. Madame Figueiredo half opens the window. She is folding the laundry. She listens, touched by the love letter. She thanks the messenger.
16, rue Dominique Hoferlin. Mme Nicole Sowa starts by listening to the messenger through the window on the first floor and then comes down. She talks a lot and invites the messenger in her house. Her husband sitting on the couch leaves the dining room without a word.
12, rue Wester. Name unknown. A scarred boy says. “ My mummy’s not home” and hastily closes the door. .
——————————————————————————————————————————-
Le messager arrive devant une maison, sonne et attend que quelqu’un ouvre.
Messager : Je suis le messager, on m’a demandé de vous lire personnellement cette lettre.
Lettre
Je suis encore revenu(e) dans votre rue où je suis sûr(e) de vous croiser.
J’ai attendu pendant de longues heures assis(e) sur un banc avec un livre, priant pour votre arrivé(e).
J’ai imaginé toutes les rencontres possibles.
Vous n’êtes jamais apparu.
J’ai senti toute ma solitude, tout ce vide.
Personne autour de moi ne pouvait se rendre compte de ma terrible attente. J’étais désespéré(e).
Je suis rentré(e) chez moi à la dérive le long des rues. Je me suis allongé(e) sur mon lit, le visage immobile dans la lumière éteinte.
Je me suis imaginé(e) vous retrouvant le soir le long du canal. Vous vous seriez assis(e) prés de moi. Nous n’aurions échangé que quelques mots.
Je voudrais mourir de mon impuissance à pouvoir vous rejoindre.
Le messager salue poliment la personne et se retire.
——————————————————————————————————————————
De Bootschafter steet virun engem Haus. Hie schellt a waart dass een him d’ Dier op mécht.
Bootschafter : «  Ech sinn de Bootschafter. Ech si gebiede ginn, Iech perséinlech dëse Bréif vir ze liesen. »
Bréif
Ech sinn zeréck komm an Är Strooss, well ech mer sécher war, Iech hei un ze treffen.
Ech hu stonnelaang gewaart, souz op der Bänk, hunn e Buch geliest a gebiet dass Dir géingt kommen.
Ech hu mer emmer erem virgestallt wéi et wier Iech ze begéinen.
Mee Dir sidd ni komm.
Ech hu mech alleng an eidel gefillt.
Kee ronderëm mech konnt wësse wéi alleng ech war. Ech war verzweifelt.
Ech sinn heem gaang duerch die laang a kal Stroossen. Ech hu mech op d’Bett geluet, ganz roueg. Et war däischter.
Ech hu mer virgestallt, wéi ech Iech owes beim Kanal géing treffen. Dir géingt niewent mir sëtzen. Mir géinge just e puer Wuert schwätzen.
Ech géing am léifste stierwen, well ech Iech ni treffe wäert.
De Bootschafter seet frëndlech Äddi a geet fort.
———————————————————————————————————————————
Der Botschafter steht vor einem Haus. Er klingelt und wartet, dass ihm jemand die Tür öffnet.
Botschafter : « Ich bin der Botschafter. Man hat mich gebeten Ihnen persönlich diesen Brief vorzulesen. »
Brief
Ich bin wieder in Ihre Straße zurückgekehrt, da ich mir sicher war, Sie hier zu treffen.
Ich saß lange auf einer Bank, habe in einem Buch gelesen, gewartet und um Ihre Ankunft gebeten.
Ich habe mir alle möglichen Begegnungen vorgestellt.
Aber Sie sind nie gekommen.
Ich habe mich einsam gefühlt und leer.
Keiner um mich herum ahnte von meiner stillen Leere und dem schrecklichen Warten.
Ich war verzweifelt.
Ich ging durch die unendlich langen Straßen und Gassen nach Hause. Ich legte mich auf mein Bett, das Gesicht ausdruckslos. Es war dunkel.
Ich stellte mir vor, Sie am Abend am Flussufer zu treffen. Sie würden neben mir sitzen. Wir würden nur ein paar Worte wechseln.
Am liebsten würde ich sterben, weil ich Sie nie treffen werde.
Der Botschafter verabschiedet sich freundlich und geht.